Verbinder Column: Lotte Floors
“Speaking up doesn’t always make life easier. But easy never changed anything.” – (Nike, Raheem Sterling)
Tijdens het WK vrouwenvoetbal in de zomer van 2019 viel mij één persoon in het bijzonder op: de captain Megan Rapinoe. Niet haar wisselende gekleurde haarcoupe zorgde hiervoor, maar het feit dat zij de enige vrouw uit het rijtje spelers was die niet meezong met het Amerikaanse volkslied. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat dit niet een gevalletje ‘’ik ben m’n tekst kwijt’’ was. Naast het niet meezingen van het volkslied bleef ook de hand op haar borst en een bezoek aan het Witte Huis achterwege. Dit liet mij met één vraag achter: “Wie was deze extravagante activistische verschijning?”
Succes werd behaald en het Amerikaanse vrouwenelftal kon de wereldtitel van 2019 op hun naam schrijven. De overwinning bleef niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Rapinoe – en haar medespelers – stak haar hoofd boven het maaiveld uit en bracht racisme, genderneutraliteit, vrouwenrechten en het normaliseren van gay relaties weer in het middelpunt van het publieke debat. Mede een middelvinger tegen het huidige regerend Trump imperium.
De acties van Rapinoe hebben mij aan het denken gezet. En misschien komt dit als een verassing, maar los van mijn haarcoupe en voetbaltalent ben ik vooralsnog geen Rapinoe. In september 2019 hoorde ik voor het eerst over het programma De Nieuwe Verbinders van Diversion in Amsterdam. “Impact maken in je eigen stad” luidde de slogan. Dat leek mij wel wat. Nu, bijna een half jaar later, kijk ik terug op een leerzame en waardevolle periode waarin ik bijzondere mensen met verschillende achtergronden en verhalen heb mogen ontmoeten. Allemaal met hetzelfde doel: het tegengaan van polarisatie in eigen stad door op zoek te gaan naar gedeelde waarden.
Na een training bij Diversion op een donderdagavond besluit ik nog even om de hoek bij Leidse in bar Weber een drankje te doen met een vriendin. Na een aantal vaasjes soldaat te hebben gemaakt, schuift een man bij ons aan. Hij vermeldt in no-time dat hij dakloos is en vandaag een trap gemetseld heeft, ter illustratie laat hij zijn besmeerde handen zien. Op een gegeven moment vangt hij een gedeelte op van het gesprek dat over De Nieuwe Verbinders gaat en zegt: “Vrijwilligerswerk vind ik toch zoiets doms en nutteloos”.
Een gevoel van moedeloosheid overvalt mij aangezien ik nooit zo goed begrijp dat mensen uitspraken kunnen doen zonder zich écht te verdiepen in de materie. Ik besluit er toch op te reageren en leg uit dat ik er energie van krijg, veel leer van de mensen die ik ontmoet en graag mijn steentje bijdraag aan de stad waarin ik leef. Ook vertel ik dat vrijwilligerswerk niet altijd gezien zou moeten worden als iets ‘groots’. Voor mij zit het ‘m in die kleine dingen, een luisterend oor of een knuffel zodat jij laat zien dat de ander gezien wordt. “Ooooooh”, zegt hij, nadat hij nog een slok van z’n bier neemt, en lacht verontschuldigend naar me. “Dát klinkt wel als iets zinnigs ja”, voegt hij eraan toe. We bestellen nog een vaasje, iets dat gelukkig altijd simpel blijft, denk ik bij mijzelf.
