Verbinder Column: Naomi Bendt

“Niet te vaak je mening geven, dat komt zo onaardig over.”
“Zou je dat wel aantrekken, wat gaan mensen dan over jou denken?!”
“Jij moet altijd twee keer zo hard werken als de rest.”
“Nooit alleen naar huis lopen!”

Dit zijn allemaal uitspraken die ik tijdens mijn jeugd constant hoorde. Nu eigenlijk nog steeds. Toen ik jonger was dacht ik niet eens na over waarom dit werd gezegd. Inmiddels weet ik het, en de reden is verschrikkelijk.

Wat die uitspraken eigenlijk betekenen: Wees vooral geen lustobject, maak jezelf kleiner dan je bent en weet dat je alleen nooit veilig bent. Best raar om zulke dingen tegen een kind te zeggen. Al is het met de juiste intenties bedoeld, het wekt het idee dat ik de oplossing moet vinden voor problemen die ik niet heb veroorzaakt. De maatschappelijke problemen die hierin naar boven komen, zijn seksisme en racisme. En wie bekend is met intersectionaliteit weet dat ik, als zwarte vrouw, seksisme en racisme gecombineerd ervaar.

Nu ik wat ouder ben en steeds beter begrijp hoe onze maatschappij in elkaar zit, heb ik mezelf beloofd altijd voor mezelf op te komen. Aan het begin van 2019 besloot ik dat “accountability” het woord van het jaar zou worden. Niet alleen naar mezelf toe, maar ook naar de mensen om me heen. Ben ik ergens niet blij mee? Dan doe ík er iets aan. Ik probeer het te veranderen, al is het maar op een kleine schaal. Toch vond ik dat best lastig… Waar begin je dan?

Ik liet op mijn eigen social media steeds meer zien en horen hoe ik over bepaalde dingen denk en ging steeds vaker ‘moeilijke’ gesprekken aan met de mensen om mij heen. Ondertussen zag ik in Rotterdam steeds weer die onderwerpen voorbijkomen in het nieuws en in de politiek. Ik vind heel veel van hoe we dat soort zaken momenteel aanpakken. “Accountability”: ik moest daar (op mijn eigen manier) iets aan doen. Toen ik de oproep voor De Nieuwe Verbinders voorbij zag komen, viel dit op z’n plek.

Ik heb me aangemeld omdat ik aan mijn netwerk wilde bouwen en nieuwe ervaringen wilde opdoen. Ik wilde mensen leren overtuigen. Niet alleen op basis van de dingen die ik zelf meemaak, of mijn emoties, maar op basis van feiten. Dit met als reden dat ik zo steeds minder op zie tegen die moeilijke gesprekken en iets kan bijdragen aan hoe we in Rotterdam met elkaar omgaan. We hebben namelijk nog een lange weg te gaan om de stad veilig te maken en gelijke kansen te bieden aan de inwoners.

Na een ontzettend leerzaam traject met een mooie, diverse groep mensen, doe ik nu mee aan een leuk project voor Dona Daria Rotterdam met als thema intersectionaliteit. We gaan aan Rotterdam uitleggen wat dit betekent en waarom het zo belangrijk is. Het sluit goed aan op mijn eigen ervaringen in deze maatschappij en is een oplossing waar ik zelf ook echt achter sta.

De Nieuwe Verbinders hebben me de afgelopen maanden veel geleerd en het is fijn dat ik die kennis nu kan toepassen. Ik kan mij geen betere manier bedenken om ambitieuze mensen met een missie aan elkaar én aan Rotterdam te verbinden. Iedereen heeft goed voor ogen wat er al goed is aan onze stad, maar ook wat er beter kan, dus is het belangrijk dat we nu onze eigen verantwoordelijkheid gaan nemen en daar iets mee doen. “Accountability”.