Verbinder Column: Sjoerd Geelhoed

Een koud drankje op een zonnig terras, een uitgelaten oranje menigte op Koningsdag en een bezoek aan één van de vele bevrijdingsfestivals. Waar in mijn geheugen de lente een seizoen van aaneenschakelingen aan leuke momenten is, lijkt dit jaar alles anders te zijn. Woningsdag bestond uit swipen langs incomplete puzzels en afgetrapte rolschaatsen op een digitale vrijmarkt gevolgd door blikjes bier drinken op het balkon. Een week later speelde Bevrijdingsdag zich binnenshuis af, vreugdevol wilde het allemaal niet echt worden. Onze maatschappij was plotseling erg op het individu gericht. Werken, feesten en treuren, we deden het opeens allemaal in ons eentje.

Totdat een incident in Minneapolis de wereld op zijn kop zette. Het nieuws werd ook in Nederland niet langer beheerst door het aantal ziekenhuisopnames, de besmettingsgraad en nieuw afgekondigde maatregelen. Wanneer ik deze week de krant opensla, lees ik over mensen die overal ter wereld de straat op gaan om te strijden tegen onrecht, tegen ongelijkheid en voor verandering. Het is erg hoopvol om te zien dat mensen van Leeuwarden tot Middelburg opstaan omdat er nu echt iets moet veranderen. Eindelijk lijkt er een grote maatschappelijke discussie over racisme in Nederland op gang te komen.

Tegelijk zie ik juist aan deze discussie dat Nederland op dit vlak nog een lange weg te gaan heeft. Op Facebook lees ik dingen als ‘hier is geen racisme, dat is een probleem in Amerika’, ‘als ze het hier zo slecht hebben, gaan ze toch terug naar hun eigen land’ of een of ander non verhaal over het protest van kermisexploitanten waar de ME wel was ingeschakeld. Allemaal reacties die het op een ontzettend pijnlijke manier duidelijk maken dat dit probleem juist ook hier aangepakt moet worden.

Het DNV-traject, waarbij ik de dialoog over ongelijkheid aan kon gaan, was voor mij op dit vlak ontzettend leerzaam. Met een ontzettend leuke groep Verbinders heb ik in Pakhuis de Zwijger een avond mogen organiseren over segregatie in het Amsterdams basisonderwijs. Daarnaast heb ik mensen leren kennen die openlijk konden en wilden vertellen hoe zij racisme op verschillende manieren in onze samenleving tegen zijn gekomen. Dit waren voor mij hele belangrijke en leerzame momenten.

Als zoon van mijn witte hoogopgeleide ouders heb ik nooit enige vorm van racisme aan den lijve ondervonden, ik snap zelfs tot op zekere hoogte waar die reacties op Facebook vandaan komen. Voor witte Nederlanders is het lastig te erkennen dat er sprake is van racisme in Nederland, simpelweg omdat ze er zelf nooit de dupe van zijn geweest. Aan ons Nieuwe Verbinders de taak deze mensen in te laten zien dat een grote groep van hun landgenoten wel degelijk door racisme gedupeerd wordt, hoe dit racisme eruitziet en welke gevolgen dit heeft. Ik hoop dat jullie net als ik de dialoog aan willen gaan, om ervoor te zorgen dat deze beweging elke dag een beetje groter wordt.