Verbinder Uitgelicht: Latisha Burggraaf

Latisha Burggraaf | 20 jaar | Beesd (omgeving Utrecht) | Student European Studies

“Polarisatie en discriminatie zijn mijn dagelijkse realiteit. Het voelt toch altijd alsof ik 1-0 achtersta. Door er met iemand een gesprek over aan te gaan, kun je diegene aan het denken zetten. Dat is soms al genoeg om impact te maken.”

Achtergrond

“Mijn moeder is bijna 5 jaar geleden overleden, toen ik 15 jaar oud was. In die tijd was ik echt de bitch van de middelbare school. Ken je dat meisje dat altijd ruzie zoekt en in de problemen zit? Dat was ik. Ik wist niet hoe ik met het overlijden van mijn moeder moest omgaan, ik was sowieso al heel erg zoekende naar wie ik was. Mijn vader heeft altijd gezegd: “Alles gebeurt met een reden, je lot staat al vast.””

“Ik voelde me echter depressief en kon niet accepteren dat het met een reden zou zijn gebeurd. Andere mensen maakten misbruik van mijn zwakte. Ik ging naar het hbo en ontmoette daar een Marokkaans meisje – nu een hele goede vriendin -, die zei: “De dingen die jouw vader je heeft geleerd, kun je terugvinden in de islam.” Na veel erover gepraat, geleerd en gelezen te hebben over de islam, heb ik me besloten te bekeren. Alles wat in de Koran staat is zo logisch. Het geloof past gewoon bij mij, het geeft me rust.”

“Ik ben nu sinds 2,5 jaar moslim, maar ik zie er verder heel ‘Nederlands’ uit – ik heb namelijk een witte huidskleur. Daardoor kijken mensen op straat me heel snel na, al helemaal in het boerendorp waar ik woon. Ik weet nooit zo zeker of het echt met mij en mijn uiterlijk te maken heeft, maar toen ik bijvoorbeeld een keer voor de metrodeur stond en aan de kant ging voor mensen die uitstapten, zei een mevrouw: “Je moet echt oprotten.” Ik betrek dit soort uitspraken snel op mezelf – misschien stond ik wel heel erg in de weg. Mensen in mijn omgeving denken sneller dat het met mijn uiterlijk te maken heeft. Ik snap dat niet. We zijn allemaal mens. Waarom moeten we dan zo met elkaar omgaan?”

Latisha bij De Nieuwe Verbinders

“Polarisatie en discriminatie zijn dus mijn dagelijkse realiteit. Volgens de wet zijn we gelijk, maar de praktijk laat iets anders zien. Het voelt toch altijd alsof ik 1-0 achtersta. Een tijdje terug heb ik in een Facebookgroep voor Nederlandse en Belgische moslim studenten een oproep gedaan naar een baantje. Met mijn kleding – een khimaar en abaya – is het heel moeilijk om in Nederland werk te vinden en in die groep steunen we elkaar met dit soort moeilijkheden. Ik werd toen benaderd door één van de DNV-teamleden voor dit project. Het sprak me aan, “De Nieuwe Verbinders”, een project door én voor mensen met verschillende achtergronden en verschillende verhalen. Ik studeer zelf European Studies en kom ook daar mensen met allerlei achtergronden tegen. Daarnaast probeer ik in mijn privéleven mensen samen te brengen. Ik was dus heel benieuwd waar het project naar zou leiden.”

Lessons learned

“Vóór De Nieuwe Verbinders ging ik bijvoorbeeld al in gesprek met mensen op social media die onder een post hele heftige reacties gaven. Ik deins niet terug voor een discussie. Ik blijf netjes, maar ben wel direct. Soms vind ik het wel lastig om het gesprek positief aan te gaan, bij bijvoorbeeld hele harde racistische of discriminerende opmerkingen. Dan gaat mijn bloed echt koken. De Nieuwe Verbinders heeft me laten inzien hoe mensen tot zulke opmerkingen komen: iedereen heeft iets meegemaakt en van huis uit meegekregen. Mensen die nare comments plaatsen, kennen vanuit hun omgeving vaak maar één perspectief op een bepaalde kwestie. Ik moet me ook in hen proberen in te leven en hun mening proberen te relativeren.”

“Daarnaast leerde De Nieuwe Verbinders mij dat het niet altijd gaat om het einddoel, ofwel: je hoeft een discussie niet te winnen. Door met iemand een gesprek aan te gaan kun je diegene aan het denken zetten, en dat is soms al genoeg om impact te maken. Ik kan het verschil maken door een positief voorbeeld te zijn.”